Οι Ιστορίες
Οι αξίες μας
Η Οικία Καραπάνου ήρθε στα χέρια μας ως πολύτιμο δώρο της ζωής. Γι΄ αυτό θελήσαμε και εμείς να την προσφέρουμε... στην Ζωή. Αποφασίσαμε να αφιερώσουμε την Οικία στην καλλιέργεια της σχέσης: με τον εαυτό μας, με τους άλλους, με την φύση, με όλα τα όντα που κατοικούν την Γή.
"Οίκία", όπως στις λέξεις "οικοσύστημα", "οικολογία".
Για να μάθουμε να ζούμε αρμονικά στην Οικία όλων μας, τον πλανήτη.
Για να μάθουμε να ζούμε αρμονικά στην ιδιωτική μας Οικία, τον εαυτό μας.
Το ένα δεν γίνεται χωρίς το άλλο. Η ζωή είναι μία.
Αποστολή της Οικίας είναι να τιμήσει αυτή την αδιαχωριστικότητα. Να ωθήσει την επανασύνδεση. Είναι ζυμωμένη με την αγάπη μας για την Ζωή, με την λύπη μας μπροστά στην κακοποίηση που υπομένει.
Χάρη στην επαγγελματική δραστηριότητα της Οικίας, και με αποκλειστικά σχεδόν προσωπική μας εργασία, μπορούμε να καλύψουμε την πολύ απαιτιτική συντήρηση του σπιτιού και του κήπου. Έτσι αυτός ο σπάνιος χώρος, που προοριζόταν για ελάχιστους προνομιούχους, έρχεται στην διάθεση όλων.
Πέρα από την επαγγελματική μας δραστηριότητα, ωθούμε και στηρίζουμε εθελοντικά διάφορες πρωτοβουλίες και εκδηλώσεις που έχουν όλες σαν κοινό παρανομαστή την συλλογική συνείδηση και τον σεβασμό της ζωής.
Με έτος ιδρύσεως το 1995, η Οικία Καραπάνου είναι το πρώτο κέντρο σεμιναρίων για προσωπική - και διαπροσωπική- ανάπτυξη που άνοιξε στην Ελλάδα. Ο ρόλος της είναι κατ'εξοχήν πρωτοποριακός. Από την Οικία έχουν ξεκινησει τρόποι σκέψης και μεθόδοι, αυτογνωσίας, παιδείας, θεραπείας, ψυχο-σωματικής καλλιέργειας, που αποτελούν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του εναλλακτικού ελληνικού χώρου.
Και καθώς αυτός ο χώρος δυστηχώς όλο και διαφθείρεται, όλο και περισσότερο εκτίθεται στον βωμό του καταναλωτισμού, αφιερώνουμε όλη την προσοχή μας στο να συνεχίσουμε να αντιπροσωπεύουμε μία πραγματικη ποιότητα, τόσο στις εκδηλώσεις μας όσο και στο ήθος μας.
Η ιστορία της Χριστίνας
Πώς αυτό το διπλά αιωνόβιο αρχοντικό έφτασε να γίνει κέντρο προσωπικής και δια-προσωπικής ανάπτυξης, αφηγημένο από την ιδρύτρια του Χριστίνα Χωραφά.
Πρώτα ήρθε το όνειρο.
Ύστερα ήρθε το σπίτι.
Την εποχή του ονείρου ζούσα σ' ένα ξύλινο καλυβάκι μεταξύ ουρανού και θάλασσας, στο πατρικό μου νησί την Κεφαλωνιά. Τότε έγραφα ένα βιβλίο. Η ομορφιά της φύσης γύρω μου ήταν σχεδόν αβάσταχτη. Με διαπερνούσε συνεχώς η αίσθηση της ιερότητας της ύπαρξης. Και άρχισα να ονειρεύομαι έναν χώρο αφιερωμένο σ' αυτήν.
Εκείνο το καιρό δεν υποψιαζόμουν ό,τι κάποτε θα ερχόταν στα χέρια μου η Οικία Καραπάνου.
Μετά από λίγα χρόνια την κληρονόμησα. Και έτσι από τo σπιτάκι πέρασα στο ... παλάτι, όπως αποκαλούσαν την Οικία οι παλαιοί της περιοχής. Δώρο σπουδαίο, ξαφνικό, σπουδαίο και το βάρος... Αντίθεση μεγάλη με τη λιτότητα της προηγούμενης μου ζωής. Και όμως, ανάμεσα στο σπιτάκι και στο παλάτι υπήρχαν συγγένειες: Ήταν και τα δύο παραμυθένια. Και όταν έβρεχε, και τα δύο έμπαζαν!
Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που έκατσα για πρώτη φορά στην βεραντούλα της κουζίνας στην Οικία. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο νού ήταν: "Εδώ είμαστε. Το όνειρο βρήκε τον τόπο του."
Λίγα χρόνια αργότερα γνώρισα τον Olivier Clementz, γάλλο από την Αλσατία ο οποίος έγινε ο σύντροφος ζωής μου, και το πιο σταθερό από τα θεμέλια της Οικίας. Την φροντίζουμε πια οι δυό μας, μαζί με μια ομάδα φίλων-συνεργατών, τις δύο μακρινές και κοντινές κόρες μας και ολόκληρο κοπάδι πουλιών, σκυλιών και γατών.
Η Ιστορία της Οικίας
Ο Γεώργιος Βούλγαρης (1769-1812) ήταν ο πρώτος πρόγονος της Χριστίνας που φύτεψε ρίζα στην Αίγινα.
Ο Γ.Β. στρατολογήθηκε το 1785 στον τουρκικό στρατό σε ηλικία 16 ετών. Σε κάποια εκστρατεία, έσωσε με κίνδυνο της ζωής του τον αρχινάυαρχο του στόλου (Καπετάν-πασά) από δολοφωνική απόπειρα. Για να τον ανταμείψει τον έκανε "μπας-ρεΐζη", δηλαδή δοιηκητή όλων των χριστιανικών πληρωμάτων του τουρκικού στόλου. Η επιτυχία του σε εκστρατεία εναντίον Μαλτέζων πειρατών, με κορβέττα και πλήρωμα Υδραίους, του χάρισε μεγάλη φήμη και οι Υδραίοι ναυτικοί και η μικρή πατρίδα του απολάμβαναν ιδιαίτερη προστασία. Αργότερα του χορηγήθηκε ο τίτλος του Bey, πράγμα σπανιότατο για χριστιανό.
Σε κάποιο ταξίδι του από την Ύδρα στον Πειραιά, τον ανάγκασε η κακοκαιρία να πλευρήσει στην Αίγινα στον κόλπο της Περιβόλας. Του άρεσε η περιοχή και αγόρασε μεγάλη έκταση (μέσα στην οποία και το σημερινό κτήμα της Οικίας). Έχτισε τον μύλο και ένα σπίτι (το γειτονικό της Οικίας) όπου φιλοξενήθηκε ο Καποδίστριας όταν ενέσκυψε επιδημία (πανούκλας; χολέρας;) στην Αίγινα, διότι ο αέρας της Περιβόλας εθεωρείτο πιο υγιεινός.
Ο γυιός του Γεώργιου, Δημήτριος Βούλγαρης (1801-1877) έγινε 17 ετών μέλος του Συμβουλίου των Υδραίων, μετά τον θάνατο του πατέρα του. Το 1822, σε ηλικια 21 ετών, πήγε στο Ναύπλιο σαν αρχηγός της αντιπροσωπίας της Ύδρας για τη πρώτη εθνοσυνέλευση. Πληρεξούσιος σε όλες τις εθνοσυνελεύσεις, ακολούθησε την πολιτική. Το 1832 μετά τον θάνατο του Καποδίστρια έγινε υπουργός των Ναυτικών, παραιτήθηκε όμως διαφωνόντας με τον Όθωνα. Ήλθε τότε στη Ύδρα και έμεινε για μια δωδεκαετία δήμαρχος. Το 1845 διορίστηκε γερουσιαστής, το 1847 Υπουργός Ναυτικών, το 1848 Υπουργός Οικονομικών, το 1855 του ανετέθει από τον Όθωνα η προθυπουργεία. Έγινε προθυπουργός πέντε φορές μέχρι το 1847. Παρ'όλο τον αυταρχισμό του και την έλλειψη ιδιαίτερης μόρφωσης, κατόρθωνε να επιβάλλεται. Κατά την πρωθυπουργεία του έγινε η ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα και υποστήριξε θερμά την Κρητική επανάσταση. Ήταν εφυής, σταθερός, αλλά εμπαθής, αγέρωχος και απρόσιτος. Ντυνόταν με ιδιότυπο τρόπο με ποδήρη χιτώνα και μανδύα με ειδικό κάλυμμα στο κεφάλι, εξού και το παρατσούκλι του: "Τζουμπές". Έχτισε την Οικία γύρω στο 1850.
Μετά τον Δημήτριο, η Οικία πέρασε στον γυιό του Λάζαρο, και έπειτα στην κόρη του Λάζαρου Μαρία. Η Μαρία Βούλγαρη παντρεύτηκε τον Αλέξανδρο Καραπάνο, γυιό του αρχαιολόγου Κωνσταντίνο Καραπάνου (στον οποίον οφείλουμε την ανακάλυψη της Δωδώνης). Από τότε η Οικία Βούλγαρη αποκαλείται Οικία Καραπάνου. Η Μαρία Βούλγαρη-Καραπάνου απεβίωσε στην Οικία το 1967, και το σπίτι έμεινε άδειο μέχρι το 1990 όπου έφτασε η δισέγγονη της Χριστίνα Χωραφά.